In het fotosysteem wordt water onder invloed van licht omgezet in zuurstof. Om de elektronen uit water los te weken is een - voor de levende natuur - erg hoge spanning nodig van 1,2 volt. Deze spanning is gelokaliseerd op een complex van chlorofylmoleculen, aangeduid met P680. Dit heet zo doordat het complex wordt aangeslagen door licht met een golflengte rond de 680 nanometer.
Binnen enkele picoseconden nadat P680 een foton heeft opgenomen, draagt het een elektron over op feofitine. Het radicale kation P680+ dat zo ontstaat, heeft een nog grotere affiniteit voor elektronen dan het zuurstofatoom in water en zal deze dan ook wegnemen. Vier mangaanionen katalyseren dit 'strippen' van watermoleculen. P680+ ontvangt de elektronen vervolgens hartelijk om in zijn neutrale toestand terug te keren.
Hoe P680 het voor elkaar krijgt zo'n hoge redoxpotentiaal op te bouwen en te behouden is nog een groot mysterie. "Het is in de natuur erg lastig om een potentiaal zo hoog te houden" Een deel van het P680-complex gaat regelmatig kapot, maar wordt gelukkig snel vervangen via een efficiënt recyclesysteem.